Από Σουηδία, 7.5 χρόνια στο Εδιμβούργο, Μονογονέας
Πες μας λίγα πράγματα για εσένα.
Γεννήθηκα στη Σουηδία, Έλληνες μετανάστες οι γονείς μου, σπούδασα στην Ιταλία Παιδαγωγική Ψυχολογία και ήρθα στη Βρετανία με το γιο μου για αναζήτηση εργασίας. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου όλοι τους πρόσφυγες…. Η μετακίνηση μέσα στα γονίδιά μου. Πολλές και διαφορετικές δουλειές έχω κάνει στην Ελλάδα αλλά στο Εδιμβούργο δουλεύω ως φροντιστής ατόμων με ειδικές ανάγκες και κατά καιρούς παραδίδω μαθήματα ελληνικών. Από το 2019 είμαι και θεραπεύτρια τραύματος. Πιστεύω στην αποτελεσματικότητα των εναλλακτικών θεραπειών και στη δύναμη που έχει ο άνθρωπος μέσα του, πέρα από τα λόγια και το φαίνεσθαι.
Πόσο καιρό έχεις στο Εδιμβούργο;
7,5 περίπου χρόνια
Τί σε έκανε να έρθεις στο Εδιμβούργο;
Η ανεργία στην Ελλάδα
Πόσο εύκολη ήταν η εγκατάστασή σου στο Εδιμβούργο;
Ήταν πολύ εύκολη. Είχα έρθει μόνη μου,2 μήνες περίπου πριν την οριστική μας εγκατάσταση εδώ, και έμεινα για μια εβδομάδα για να πάρω μια γεύση από Εδιμβούργο, να δω αν με “σηκώνει το κλίμα” που λέμε. Βρήκα σπίτι, είδα τι γίνεται από δουλειά και το αποφάσισα. Αλλά πρέπει να πω ότι πολλά πράγματα, όσα μπορούσα τα είχα ήδη οργανώσει από την Ελλάδα. Από Ελλάδα έμαθα και πολλές πληροφορίες σχετικές με τα επιδόματα και την αγορά εργασίας.
Τί προβλήματα αντιμετώπισες και πώς τα ξεπέρασες;
Η γλώσσα ήταν και ακόμη παραμένει ένα πρόβλημα. Δεν το έχω ξεπεράσει, απλά έχω βελτιώσει την προφορική κατανόηση του λόγου, εκεί υστερώ, ειδικά όταν βρίσκομαι σε παρέα με πάνω από δύο-τρία άτομα. Τη γλώσσα τη βελτίωσα πηγαίνοντας στο κολλέγιο και διαβάζοντας πολύ από μόνη μου. Στη αρχή, όταν έψαχνα για δουλειά δεν καταλάβαινα αν μια αγγελία με αφορούσε ή όχι. Ήταν δύσκολα τότε, τους πρώτους μήνες. Με βοήθησε όμως κάποια φίλη με τις αιτήσεις εργασίας και ένα γραφείο με το βιογραφικό μου. Η μοναξιά ήταν και είναι ένα θέμα. Και όταν λέω μοναξιά δεν εννοώ μόνο το να σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι αλλά και το αίσθημα του “ανήκειν” του “είμαι κομμάτι του συνόλου”. Νοιώθω το ξερίζωμα. Αυτό δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ γιατί απλά θα είμαι πάντα η Ελληνίδα που ζει στη Βρετανία. Ναι βέβαια, έχω φίλους καλούς Σκωτσέζους, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το αίσθημα της έλλειψης του “ανήκω”.
Τί σου αρέσει στο Εδιμβούργο;
Μου αρέσει πολύ το πράσινο, τα πάρκα, η φύση , το κοινωνικό σύστημα, η αξιοκρατία που επικρατεί στο χώρο εργασίας, το σύστημα της εκπαίδευσης που είναι πιο χαλαρό από το Ελληνικό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η τυπική ευγένεια που έχουν οι Σκωτσέζοι, τα μεταχειρισμένα πράγματα που μπορείς να βρεις σε φτηνές τιμές.
Τί δε σου αρέσει στο Εδιμβούργο;
Δεν μου αρέσει ο καιρός, που πίνουν πολύ, που ο γιος μου μεγαλώνει μέσα σε μια αφάνταστα καταναλωτική κοινωνία και με ανθρώπους που πολύ λίγη επαφή έχουν με τα συναισθήματά τους. Δεν μου αρέσει επίσης ότι είναι κλειστοί άνθρωποί, μαζεμένοι, μόνο το πιοτό τους ανοίγει όταν μεθάνε. Επίσης δεν μου αρέσει που η διατροφή τους είναι χάλια όπως επίσης και το γεγονός ότι συναντάς πολλούς καταθλιπτικούς ανθρώπους.
Πώς βρίσκεις την εδώ Ελληνική παροικία;
Η Ελληνική παροικία θεωρώ ότι είναι διχασμένη αλλά γίνονται κάποια ενδιαφέροντα πράγματα όπως το synfestival κάθε χρόνο και κάποιες άλλες εκδηλώσεις από την Ελληνική Κοινότητα του Εδιμβούργου που προσπαθεί πραγματικά να φέρει τους Έλληνες κοντά και να τους βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί.
Σου λείπει κάτι από την Ελλάδα και τί είναι αυτό;
Από την Ελλάδα μου λείπουν ο ΗΛΙΟΣ, η ΘΑΛΑΣΣΑ, η ΓΛΩΣΣΑ οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, το ΖΕΣΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ της αύρας του Ελληνικού αέρα, ο ΧΟΡΟΣ, το ΤΡΑΓΟΥΔΙ, η ΜΟΥΣΙΚΗ, το ΧΙΟΥΜΟΡ / ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Τί συμβουλή έχεις να δώσεις σε κάποιον που σκέφτεται να μεταναστέψει στο Εδιμβούργο;
Να το σκεφτεί πολύ καλά πριν το αποφασίσει, γιατί είναι μια μεγάλη απόφαση – απόφαση ζωής!
Μια ευχή για το τέλος;
Ό,τι και να κάνει κανείς στη ζωή του, το πιο σημαντικό για μένα είναι να έχει καλές, ανθρώπινες, ζεστές σχέσεις και πάνω απ’ όλα να τα έχει καλά με τη συνείδησή του.